ستون آخر
١٨ تیر ده سال بعد !
على جوادى

میگویند تاریخ دو بار تکرار میشود. یک بار بصورت تراژیک و یکبار هم بصورت کمدی و مضحک. اما از قرار این قاعده و تبیین عمومی در قبال رویدادهای ۱۸ تیر صدق نمیکند. نه ۱۸ تیر ۷۸ رویدادی تراژیک بود و نه اعتراضات ۱۸ تیر اخیر یک واقعه مضحک !

۱۸ تیر ۷۸ سرآغاز ابراز وجود جنبش علنی و گسترده توده های مردم سرنگونی طلب بود. جنبشی که دیگر بطور مستقل از جدال جناحهای رژیم اسلامی ابراز وجود کرد. حکم سرنگونی رژیم اسلامی را صادر کرد و به تحولات موجود در جامعه محتوا و مضمون روشنی بخشید. آن روزها را بسیاری "شش روزی که رژیم اسلامی را لرزاند" نام گذاردند. آن روزها در تاریخ تحولات سیاسی ایران ثبت شد. اما ده سال بعد جامعه در آستانه ۱۸ تیر شاهد رویداد تاریخی دیگری بود. رژیمی که با تمام وحشیگری تهدید میکرد. خط و نشان کشید. چنگ و دندان نشان داد. اوباش چماق دارش را به رخ کشید. و اعلام کرد که هرگونه تلاش اعتراضی را "له" خواهد کرد و برای سرکوب آماده شد. تهران مرکز درگیری بود. رژیم به بهانه آلودگی هوا کلیه واحدهای اداری و صنعتی را تعطیل اعلام کرد. خواستار خانه نشین شدن مردم و خروج آنها از تهران بود و در عین حال در تلاش برای گرد آوری و بسیج تمامی ظرفیتهای سرکوبگرانه خویش آماده شدند .

در طرف دیگر، مردم هم اعلام کردند که به مقابله برخواهند خواست. تلاشی همگانی در خارج و داخل همزمان شکل داده شد. طرفین آماده شدند. فاکتور غافلگیری و انتخاب زمان مناسب درگیری و جدال از دستور خارج شده بود. هر دو طرف آماده بودند که به میدان جنگ بروند. تهران و برخی از شهرهای بزرگ شاهد درگیری گسترده هزاران هزار نفر مردم با رژیم اسلامی بود. رژیم اسلامی میکوشید تا با سرکوب خونین مردم در ۱۸ تیر پرونده ده ساله جنبش سرنگونی طلبانه مردم را ببندد. نقطه پایانی بر این جنبش و تقلای مردم بگذارد. مردم هم میدانستند که به پای جدالی تعیین کننده میروند. شکست مترادف تضعیف صفوف و عقب نشینی مقطعی بود .

جدال ۱۸ تیر ۸۸  یک نقطه عطف در تحولات سیاسی و فرازی در خیزش اخیر توده های مردم شد. اعتراضات در میادین اصلی شهرها و محل تجمعات همیشگی شکل گرفت. اعتراضات رادیکال و نشان از عزم مردمی بود که در آغاز راهی هستند که پایانش پایان حاکمیت سیاه رژیم اسلامی است .

۱۸ تیر ۸۸ بی تشابه به ۱۸ تیر ۷۸ نبود. در این اعتراضات نیز آنچه برجسته بود قدرت اعتراضی مردم بود. خواست و تلاش برای سرنگونی رژیم اسلامی. جریانات اصلاح طلب حکومتی در این تحول باز هم به گوشه ای پرتاب شدند. علیرغم تاکیدات و التماس هایشان مبنی بر رعایت قوانین اسلامی و مسالمت آمیز بودن اقدام مردم، کسی وقعی به این تقلاها نگذاشت. به جدال رژیم رفتند و شکست نخوردند.
 
۱۸ تیر ۸۸ همانند ۱۸ تیر ۷۸ آغاز دیگری بود. این بار آغازی برای یک پایان. پایان عمر رژیم اسلامی. پایان سه دهه حاکمیت سیاه مذهبی. پایان سه دهه اختناق و سرکوب سیاسی مطلق. پایان سه دهه زن ستیزی و نابرابری زن و مرد در جامعه. پایان سه دهه حاکمیت سنگسار و اعدام. پایان سه دهه فقر و فلاکت و بی خانمانی و محرومیت. پایان سه دهه آپارتاید جنسی و حجاب اسلامی .

تحولات حاضر حتی به کودن ترین مدافعین رژیم هم اثبات کرده است که دیگر رفتنی اند. زورهای آخرشان را میزنند. روز پیروزی نزدیک است. روز اعلام پایان جمهوری اسلامی را میتوان در انتهای این تونل اعتراضی دید. در این روند اتفاقات معینی را شاهد خواهیم بود. منظره ها بسرعت عوض خواهند شد. در مقابلمان زانو میزنند. التماس خواهند کرد. رنگ عوض میکنند. عربده میکشند. تهدید میکنند. شرایط اضطراری اعلام میکنند. کودتا میکنند. حکومت نظامی اعلام میکنند. حکومت را میان خودی ها دست به دست میکنند. اما یک واقعیت غیر قابل انکار است. بن بست شان لاعلاج است. رفتنی اند. مساله ای اگر هست این است که آیا خلع ید سیاسی از رژیم اسلامی با خلع ید اقتصادی از نظام سرمایه داری همزمان خواهد شد؟ ما برای همزمانی نابودی حاکمیت اسلامی و حاکمیت سرمایه تلاش میکنیم. *